نگاهی به زندگی و آثار مایکل کورتیز و همفری بوگارت به مناسبت تولدشان

روز گذشته تولد مایکل کورتیز Michael Curtiz بود و امروز تولد همفری بوگارت Humphrey Bogart. هرگاه نام این دو بزرگ سینما در کنار هم می‌آید هر عاشق سینمایی را به یاد یکی از ماندگارترین فیلم‌های سینما می‌اندازد، «کازابلانکا »  Casablanca. اگرچه این فیلم تنها فیلم خوب کارنامه این دو هنرمند نیست اما بی‌شک پرآوازه‌ترین آن‌هاست. در ادامه به معرفی این دو بزرگ تاریخ سینما خواهیم پرداخت.
مایکل کورتیز
مایکل کورتیز با ساخت حدود 166 فیلم یکی از پرکارترین کارگردانان تاریخ سینماست. وقتی درباره‌ی کورتیز صحبت می‌کنیم، فقط از کمیت حرف نمی‌زنیم؛ 10 بازیگر در فیلم‌های او نامزد اسکار شدند و جیمز کاگنی و جوآن کراوفورد، تنها جایزه‌ی آکادمی‌شان را در فیلم‌هایی با کارگردانی او کسب کردند. دوریس دی و جان گارفیلد را اولین بار در یک فیلم سینمایی بازی داد و ارول فلین، اولیویا دی‌هاویلند و بت دیویس را بدل به ستاره‌هایی در هالیوود کرد. سهم خودش اما از اسکار پنج نامزدی بود که فقط یک‌بار به جایزه رسید.هالیوود حتی به خاطر سبک بصری یگانه‌اش با نورپردازی هنری، حرکات گسترده و سیال دوربین، استفاده از کرین‌های بلند و زوایای نامعمول دوربین به او مدیون است. او توانایی کار در هر ژانری را داشت؛ از ملودرام گرفته تا کمدی، عاشقانه، فیلم نوار، موزیکال، جنگی، وسترن و تاریخی. کورتیز کارگردان بسیاری از فیلم‌هایی است که امروز به آن‌ها فیلم‌های کلاسیک می‌گوییم.
کورتیز با نام اصلی میهای کرتیس که اصالتی مجارستانی دارد، پس از یک دوره‌ی بسیار پرکار در این کشور، به امریکا مهاجرت کرد و نامش را به مایکل کورتیز تغییر داد تا در یک دوره همکاری 28 ساله با استودیو برادران وارنر 86 فیلم بسازد؛ اما این همکاری پایانی تلخ داشت. کورتیز یک‌بار گفته بود:

تا وقتی از شما تقدیر می‌کنند که فیلم‌هایتان فروش داشته باشد، فردای آن روز شما را به کناری پرت خواهند کرد.

و این‌گونه بود که کار کورتیز و وارنرها در نزاعی حقوقی در دادگاه پایان یافت تا او در هشت سال آخر عمرش، به‌عنوان یک فیلم‌ساز مستقل فیلم بسازد؛ پیش از آن‌که سرطان برای همیشه به او کات بدهد.
از مهم‌ترین فیلم‌های کارنامه او می‌توان «کاپیتان بلاد»، «ماجراهای رابین‌هود»، «کومانچروها» و البته «کازابلانکا » را نام برد.همفری بوگارت 
همفری بوگارت یکی از شخصیت‌های دوست‌داشتنی و البته مردانه تاریخ سینما است که نام او همیشه در تاریخ جاودان خواهد ماند. همفری دیفراست بوگارت، زاده 25 دسامبر 1899 در نیویورک سیتی، به‌زعم بسیاری بزرگ‌ترین ستاره سینمایی تمام دوران محسوب می‌شود.
در سال 1921، بوگارت برای اولین بار روی صحنه تئاتر می‌رود و نقش گارسونی ژاپنی را بازی می‌کند. تنها دیالوگی که او با لهجه ژاپنی ادا می‌کند این است: «نوشیدنی برای بانوی من و مهمانان بسیار گرامی‌اش».
پدر بوگارت با دیدن نقش بسیار کوچکی که پسرش برای اولین بار روی صحنه تئاتر اجرا می‌کند برمی‌گردد و به فردی که کنارش نشسته می‌گوید: “پسره خوب بازی می کنه، مگه نه؟”
همین تجربه کوچک روی صحنه برای بوگارت کافی است تا تصمیمش را بگیرد و بازیگر شود و بیش از ده سال تلاش کند تا حرفه بازیگری‌اش را ارتقا دهد.در سال 1934 بازی غیرمنتظره‌ای در «جنگل مرعوب» ساخته رابرت شروود از خود نشان می‌دهد. وی نقش دوک مانتی، قاتل فراری را بازی می‌کند و آن‌قدر واقعی این نقش منفی را ایفا می‌کند که مخاطب اولین بار که او روی صحنه راه می‌رود آهی از سر ترس و وحشت می‌کشد. بدین ترتیب او خود را به‌عنوان بازیگری صاحب سبک به سینما معرفی می‌کند.
همفری بوگارت که به خاطر فیلم «کازابلانکا» یکی از محبوب‌ترین بازیگران هالیوودی است، با ایفای نقش در بیش از 80 فیلم، دوران حرفه‌ای طولانی و متمایزی داشت و به‌یادماندنی‌ترین بازی او بعد از «کازابلانکا»، فیلم «ملکه آفریقایی» محصول سال 1951 بود که در آن با کاترین هپبورن همبازی شد و برای این نقش جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کرد.

وی پس از دریافت این جایزه گفت:

بهترین راه برای زنده موندن بعد از گرفتن یه اسکار اینه که دیگه هیچوقت برای بردن یه اسکار دیگه تلاش نکنی. دیدید که برای برنده‌های این جایزه چه اتفاقی میفته. اونا بقیه عمرشونو به رد کردن فیلم‌نامه‌ها می گذرونن و دنبال نقشی عالی هستن تا یه اسکار دیگه ببرن. امیدوارم دیگه حتی نامزد جایزه اسکار نشم. از این به بعد فقط می خوام نقش‌های معمولی بازی کنم.

مهم‌ترین فیلم‌های بعد از اسکار بوگارت عبارت‌اند از: «شورش کِین» (1954)، «سابرینا» (1954) و «هرچه سخت‌تر به زمین می‌خورند» (1956).در سال 1956، زمانی که هنوز همفری در اوج دوران بازیگری‌اش بود، به سرطان مری مبتلا شد و جراحی هم مانع رشد توده سرطانی‌اش نشد و در روز 14 ژانویه 1957 بوگارت در 57 سالگی از دنیا رفت. درحالی‌که همفری بوگارت در زمان مرگش یکی از برجسته‌ترین و درخشان‌ترین ستاره‌های سینمای کشورش محسوب می‌شد تا ده‌ها سال بعد از رفتنش، شهرت او بیشتر و عظیم‌تر می‌شد.

فیلم‌های او در دهه شصت مورد تحسین منتقدین قرار می‌گرفتند و شخصیت او به‌شدت ستایش می‌شد و به خاطر شوالیه گری ضد هالیوودی‌اش بود که بوگارت هنوز هم که هنوز است، محبوبیتی فراتر از دوران خود دارد که هیچ بازیگری تابه‌حال به این درجه دست پیدا نکرده است.

در سال 1997 بود که مجله انترتینمنت ویکلی وی را “افسانه شماره یک تمام دوران” نامید و در سال 1999، موسسه فیلم آمریکا او را برجسته‌ترین و بزرگ‌ترین ستاره سینمایی تمام عصرها لقب نهاد. ناتانیل بنچلی، دوست بوگارت که زندگی‌نامه نویس نیز هست، حیات او را این‌طور خلاصه کرد:

بوگارت با کمال و پایبندی‌اش به آنچه فکر می‌کرد درست است، به این درجه رسید. او به رک‌گویی، سادگی و صداقت ایمان داشت و این برای بعضی‌ها سنگین تمام شد و او را در میان دیگران عزیز کرد.

منبع‌ اصلی مقاله: Movielove